توضیحی بر عبارت”با اجازه مافوق ترین نیروی قدرت و عظمت “

در همۀ ادیان و مکاتب، نویسندگان وگویندگان، درآغاز متن خود جمله‏ای را بکار می‏گیرند که بواسطۀ ادای آن جمله، قدرت خود را در پرداختن به کلام، افزایش داده و ضمن آنکه نوع نگاه و جهان‏بینی خود را مطرح می‏سازند، بواسطۀ آن جمله از باطن‏ عالم نیز، مدد می‏طلبند. نویسندگان و گویندگان مسلمان، همواره کلمۀ “الحمد” و مسیحیان نیز عبارت “اب و ابن و روح القدس” را در ابتدای متن خود بکارمی‏گیرند. فرقه‏ های درویشی ایرانی نیز قید دارند که حتما” نام مولایشان و بعد از آن نام پیرشان را در ابتدای سخن بر زبان آورند.

این جملات هیچکدام، ذاتی دین نبوده و تنها بصرف گفتن آنها، شخص نه مسلمان، نه مسیحی، نه درویش و نه….  می‏شود و با نگفتن آنها هم کسی مرتد نمی‏شود بلکه همانطور که اشاره شد، تنها اینست که شخص نحوۀ دید خود و تکنیک بهره‏ وری خود را از مسائل باطنی عالم هستی بیان نموده و بکار می‏گیرد. در مکتب‏ وحدت نیز، باتوجه به نوع نگاه وحدتیان که تمام عالم را تجلی نیروی خداوند دانسته و همۀ موجودات عالم را از ریز تا درشت، جیره خوار همان نیروی یگانه‏ ای می‏دانند که برترین و مافوق‏ترین همۀ نیروهاست و از طرفی نیز این مافوق‏ترین نیروها را، حاضر می‏دانند و نه غایب، لذا چون او را حاضر می‏بینند، از او نام نمی‏برند بلکه از او اجازه می‏طلبند.

با اجازه، یعنی مدد گرفتن از نیروی برتر، معنا ی سخن فوق این است که به اعتقاد وحدتیان، عالمی که ما در آن قرارگرفته‏ ایم عالم نیرو، قدرت و انرژی است، این انرژی به شکل و صور گوناگون و در بسترهای مختلف در اختیار موجودات قرار می‏گیرد، از کنه عالم ، انرژی تلألو می‏کند. هرچه این نیرو به لایه‏ های سطحی‏ تر می‏رسد، ملموس ‏تر می‏شود ، برای ‏ما که‏ در سطح بیرونی لایۀ خلقت زندگی می‏کنیم چیزهای قابل درک، همان چیزهای قابل حس است که اصطلاحآ  آنها را “صورتهای سخیف ماده” می‏نامیم.پس حقیقت این است که همۀ موجودات ظهور یک نیروی واحداند.